بیان مقوله های واژگانی در کودکان فارسی زبان مبتلا به آسیب ویژه زبان

هدف: درک و بیان مقوله‌های واژگانی، یک مهارت شناختی و زبانی است. از آنجا که کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبان،  در اکتساب زبان دچار اشکال هستند؛ فرض بر این است که در درک و بیان مقوله‌های واژگانی نیز به عنوان یک مهارت معنا شناختی دچار ضعف باشند. هدف مطالعه، بررسی توانایی بیان مقوله‌های اسمی مختلف در کودکان مبتلا به آسیب ویژۀ زبان بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی و تحلیلی بود که 16 دانش آموز اول تا سوم دبستان دارای آسیب ویژۀ زبان و 16 نفر طبیعی شرکت کردند. نمونه گیری گروه آزمایش بصورت در دسترس و گروه کنترل بصورت تصادفی بود. غربال کودکان SLI با تکیه بر هوش عمومی طبیعی و برتری بیش از 12 نمره‌ای  هوش بهر غیر کلامی نسبت به کلامی در آزمون وکسلر صورت گرفت. تشخیصSLI  نیز با دو شاخص کیفی تعداد کلمات متفاوت و میانگین طول گفته بر حسب تکواژ در گفتار توصیفی انجام شد. آزمون تعریف واژه، با 14 واژه از هفت مقوله اجرا شد و داده ها با آزمون تی مستقل مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: کودکان SLI در تعریف واژگان به روش مقوله اختصاصی اختلاف معناداری را با گروه طبیعی نشان دادند ( 001/0=P). دو گروه در استفاده از سه نوع دیگر روش‌های بیان مقوله‌های واژگانی اختلاف معناداری نداشتند. اگرچه توزیع پاسخ‌های آنها  متفاوت بود. نتیجه گیری: تفاوت عملکرد کودکان SLI در بیان مقوله اختصاصی به روش تعریف واژه به اندازه‌ای است که ممکن است بتوان از این توانایی ، به عنوان یکی از نشانگرهای تشخیصی و درمانی آنها  استفاده کرد.